Iwo Vedral o pracy

Reżyser pracował nad sztuką "Śmierć pracownika" Michała Kmiecika i przyznał, że jest to dla niego fascynująca przygoda. O tym, jak pracuje się w teatrze z autorem o połowę młodszym i o tym, czego można się będzie się spodziewać w niedzielę podczas Metafor Rzeczywistości, opowiada poniżej.

Iwo Vedral

O komplikacji, która daje wolność:

Mnie "Śmierć pracownika" zaintrygowała dosyć złożoną, skomplikowaną konstrukcją, która dała mi jednak poczucie dosyć dużej wolności w pracy. Jest tam dużo zmian środków gatunkowych. Po tym jak przeczytałem sztukę, byłem zszokowany, że napisał to człowiek blisko o połowę młodszy ode mnie. Teraz więc przeżywamy taką intrygującą przygodę z tym, jak reżyser z aktorami wydzierają ten tekst i zaczynają go czytać po swojemu - pewne rzeczy pomijają, a odnajdują coś, czego autor się nie spodziewał. Przesunięcia obsadowe również otwierają kolejne możliwości.

O teatralnej zabawie:

Zadziwiające jest to jak Michał posługuje się taką Brechtowską narracją, która pozwala tutaj iść w wiele różnych kierunków. Daje to dużo możliwości takiej stricte teatralnej zabawy. Forma czytań performatywnych ma nam pokazać tylko pewien pejzaż tych możliwości.

Iwo Vedral (ur. 1977)

Studiował na Wydziale Filologii Polskiej na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz na Wydziale Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej w Warszawie. W 2007 roku ukończył studia na Wydziale Reżyserii Dramatu PWST w Krakowie. Stypendysta Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

W latach 1999-2003 był asystentem Krzysztofa Warlikowskiego (Hamlet, Bachantki, Oczyszczeni, Burza, Teatr Rozmaitości w Warszawie), następnie pracował jako asystent z Arturem Urbańskim (Obróbka, TR Warszawa), Krystianem Lupą (Stosunki Klary, TR Warszawa) i Pawłem Miśkiewiczem (Przedtem/Potem, Stary Teatr w Krakowie).

Jako reżyser debiutował przedstawieniem Puzzle Szymona Wróblewskiego w ramach Festiwalu Baz@rt w Starym Teatrze w Krakowie (2005).

Zrealizował spektakle: Amok, moja dziecinada Thomasa Freyera w Teatrze Nowym w Krakowie (2007, spektakl prezentowany był w Berlinie, Lipsku, Dreźnie i Norymberdze), Podróż poślubna Władimira Sorokina w Teatrze im. Norwida w Jeleniej Górze (2007, spektakl prezentowany na Festiwalu Demoludy w Olsztynie i Festiwalu Konfrontacje Teatralne w Lublinie), Księżniczka na opak wywrócona Pedra Calderóna de la Barca w Teatrze Studyjnym w Łodzi (dyplom wydziału aktorskiego PWSTFiTV – październik 2009), Łup Joe Ortona w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (2009), Madonna Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu (2010), Twarzą do ściany Martina Crimpa w Teatrze im. Jaracza w Olsztynie – prapremiera polska 6 lutego 2010 (spektakl prezentowany m.in. na Konfrontacjach m-teatr w Koszalinie i Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy), Novecento Allesandro Baricco w Teatrze Nowym w Krakowie (2010), Solness wg Henrika Ibsena w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (2011).

W Teatrze Polskim w Poznaniu, w ramach projektu Théâtre BE-PL Teatr i cyklu NOWE STULECIE – NOWE DRAMATY, objął opiekę reżyserską nad czytaniem scenicznym dramatu Tu leży Michele Mercier, lat 52 Marie Henry.

Posted in: festiwale,festiwale_teatr,iwo vedral,kultura,kultura_teatr,metafory,metafory rzeczywistości,michał kmiecik,śmierć pracownika,teatr,teatr polski w poznaniu