Zbigniew Brzoza o pracy

Doświadczony reżyser teatralny, m. in. były dyrektor Teatru Nowego w Łodzi, podczas zaproszony do pracy z finalistami czwartej edycji Metafor Rzeczywistości, wybrał  niepracującą wcześniej w teatrze Martę Jagniewską. Przekonała go prostota - przeczytajcie sami:

Zbigniew Brzoza, foto: Małgorzata Kujawka / AG

O prostocie, nadsubtelności i Poświatowskiej uważności:

Z pełną świadomością wybrałem tekst Marty. On dotyka czegoś, czego brakuje mi w polskiej nowej dramaturgii. Ten tekst ma bardzo jasno określoną perspektywę opowiadania, a jednocześnie to jest prosta historia. To nie jest dramat jakoś fascynujący się teatrem jako takim czy umiejętnością opowiadania. To tekst prosty i widać, że autorka bardzo nad tą prostotą pracowała. Pozwala przez to w sposób przezroczysty skomunikować się z bohaterami tej historii. Jednocześnie jest to napisane przez kogoś, kto ma talent obserwacji, uważności. Nasz główny spór polega więc na tym, że jest za uważny - taki Poświatowsko uważny, detaliczny, dziewczęco-kobiecy. Czasami na potrzeby dużej sceny jest to za dokładne. Pracujemy nad tym właśnie, by wyczyścić te rzeczy, które daję trudność w komunikowaniu się, ale ta trudność wynika z takiej nadsubtelności autorki.

O dotykaniu tekstu zamiast show:

Ten tydzień jest po to, by się spotkać, porozmawiać, dotknąć tego tekstu - na pewno nie będziemy robić żadnego show, bo do tego potrzebny jest czas. Aktorzy potrzebują go na zbudowanie pogłębionego portretu psychologicznego bohatera, tym bardziej, że tutaj ta psychologia nie jest banalna.

Zbigniew Brzoza (ur. 1957)

Reżyser teatralny i telewizyjny, wykładowca łódzkiej PWSFTViT, dyrektor artystyczny warszawskiego Teatru Studio (1997-2007) oraz Teatru Nowego im. Kazimierza Dejmka w Łodzi (2008-2009).

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim i podyplomowe studia na Wydziale Reżyserii w warszawskiej PWST. Na studiach asystował Andrzejowi Wajdzie w realizacji Lekcji polskiego w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Studia reżyserskie zamknął warsztatem – Kartoteką Tadeusza Różewicza z udziałem Tadeusza Łomnickiego.

Zadebiutował Trawestacjami Toma Stopparda w Teatrze Studyjnym w Łodzi (1991). W 1992 roku odbył staż u Petera Brooka w Paryżu.

W łódzkim Teatrze Studyjnym wyreżyserował wielokrotnie nagradzane przedstawienie – Przemianę według Franza Kafki (1993). Niedługo potem wyreżyserował przyjęte przychylnie przez krytykę Zbrodnię z premedytacją Witolda Gombrowicza (Teatr Powszechny im. Jana Kochanowskiego w Radomiu, 1993) i Bizona Davida Mameta (Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi, 1995).

Do ważniejszych jego realizacji należą: Antygona Sofoklesa (Teatr Studio, Warszawa 1998), Zbrodnia z premedytacją Witolda Gombrowicza Godzina, w której nie wiedzieliśmy nic o sobie nawzajem Petera Handke (Teatr Studio, Warszawa, 1997), Nareszcie koniec (1998) i Miłość na Madagaskarze (2000) Petera Turriniego (oba w Teatrze Studio w Warszawie), Zbrodnia z premedytacją Witolda Gombrowicza (Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi, 1996), Noc Helvera Ingmara Villqista (Teatr Powszechny w Warszawie, 2000), Mewa Antoniego Czechowa, Bal pod Orłem (Teatr Studio, Warszawa 2003), Merylin Mongoł Nikołaja Kolady (Teatr Polski im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy, 2004), Géza-dzieciak

Jánosa Háya (Teatr Studyjny PWSFTviT, Łódź, 2004; Teatr Studio, Warszawa 2005), Edmond Davida Mameta (Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi, 2007), Kamienie w kieszeniach Marie Jones (Teatr Miejski im. Witolda Gombrowicza, Gdynia 2010)

Laureat wielu nagród: Złotej Maski za najlepszą reżyserię dla spektaklu Przemiana Franza Kafki (1993), Grand Prix dla spektaklu Zbrodnia z premedytacją Witolda Gombrowicza na 36. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych (1996); Złotej Maski za najlepszy spektakl teatralny sezonu 1995/96 dla spektaklu Zbrodnia z premedytacją Witolda Gombrowicza (Łódź, 1996), „Złamanego szlabanu” za reżyserię Zbrodni z premedytacją na VIII Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym „Na Granicy” (1997); nagrody za reżyserię przedstawienia Géza-dzieciak Jánosa Háya w Teatrze Studio w Warszawie oraz Medal im. Stanisława Bieniasza na 6. Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” w Zabrzu (2006).

W Teatrze Polskim w Poznaniu, w ramach cyklu NOWE STULECIE – NOWE DRAMATY „Express Poznań-Budapeszt”, przygotował czytanie sceniczne dramatu Andrása Forgácha Klucz.

Posted in: cicha dama ukradła słoik z konfiturami za co bardzo przeprasza,festiwale,festiwale_teatr,kultura,kultura_teatr,marta jagniewska,metafory,metafory rzeczywistości,zbigniew brzoza